O książce: 2015 / "...Dozorca podszedł do okna i powiedział jak najbardziej przyjacielsko: "Witam, Mishka!", na co starzec odpowiedział: jak we wszystkich poprzednich latach: – Witaj, Gulya Izhberdievna! Wesołych Świąt! Gulya znów się uśmiechnął, nic więcej nie powiedział i wyszedł, przestępując z nogi na nogę. Kiedy szła w odświętnej lureksowej marynarce, jej rozkazy i medale brzęczały i mieniły się, przyćmiewając swoim blaskiem blask fałszywej tureckiej nici. To było największe, największe miłosierdzie – starzec doskonale to rozumiał – bo woźny nie uśmiechać się do nikogo innego i nikogo nie witać…»